Orazio, "Eheu fugaces Postume" (2,14)
- Dettagli
- Categoria: Programma di 5ª
- Ultima modifica il Venerdì, 01 Aprile 2022 11:18
- Pubblicato Domenica, 14 Settembre 2008 13:34
- Scritto da quomodo
- Visite: 13488
Orazio: absumet heres Caecuba dignior
Il nostro destino è la morte
Q. HORATIUS Flaccus (65-8 a.C.)
Carmina II, 14
Nota metrica. Sistema alcaico, ossia strofe tetrastica costituita da due endecasillabi, un enneasillabo e un decasillabo alcaici:
∪—∪—,—|—∪∪,—∪—
∪—∪—,—|—∪∪,—∪—
∪—∪—,——∪—,—
—∪∪,—∪∪,—∪——.
Eheu fugaces, Postume, Postume, labuntur anni nec pietas moram rugis et instanti senectae adferet indomitaeque morti, |
1 |
|
5 | non, si trecenis quotquot eunt dies, amice, places inlacrimabilem Plutona tauris, qui ter amplum Geryonen Tityonque tristi |
|
10 |
compescit unda, scilicet omnibus quicumque terrae munere uescimur enauiganda, siue reges siue inopes erimus coloni. |
|
15 |
Frustra cruento Marte carebimus fractisque rauci fluctibus Hadriae, frustra per autumnos nocentem corporibus metuemus Austrum: |
|
20 |
uisendus ater flumine languido Cocytos errans et Danai genus infame damnatusque longi Sisyphus Aeolides laboris. |
|
Linquenda tellus et domus et placens uxor, neque harum quas colis arborum te praeter inuisas cupressos ulla breuem dominum sequetur; |
||
25 | absumet heres Caecuba dignior seruata centum clauibus et mero tinguet pauimentum superbo, pontificum potiore cenis. |
Traduzione interpretativa (qm) |
2. (qm 2008)
Ahimè, fugaci, Postumo... Postumo,
svaniscon gli anni e la bontà non farà attendere
le rughe, e la vecchiaia imminente,
e la morte invincibile,
nemmeno se trecento volte di più
fossero i giorni, amico, non placheresti
coi tori (sacrificati) Plutone illacrimevole,
che il tre volte grande Gerione e Titione ricopre
di triste onda, quella che tutti
dovremo attraversare, chiunque saremo
noi che mangiamo i doni della terra,
che siamo re o poveri contadini.
Invano eviteremo Marte insanguinato,
o i flutti spezzati del rauco Adriatico;
invano terremo testa all’Austro nocivo
per i corpi d’autunno in autunno.
Si dovrà vedere il nero Cocito
che scorre di languido flusso,
e l’infamata stirpe di Danao,
e Sisifo eolio condannato a eterna fatica.
Si dovrà lasciare e terra, e casa,
e la donna del cuore, e tra gli alberi che coltivi,
nessuno seguirà te breve padrone,
se non gli infami cipressi.
L’erede più furbo si sgollerà il cecubo
conservato sotto cento chiavi
e tingerà il suolo di quel vino di pregio,
meglio delle cene dei pontefici.
Problemi grammaticali |